China heeft ’s werelds grootste visindustrie. Dat de gebieden waar China vis vangt niet beperkt is tot zijn eigen wateren, bleek uit een recent artikel van De Volkskrant over de vis die China vangst voor de kust van West-Afrika.
Eerder deze maand werd er ook veel gerapporteerd over zorgelijke praktijken door China in Zuid-Amerikaanse wateren. In de laatste jaren, is de aanwezigheid van Chinese schepen in de wateren van o.a. Ecuador en Peru sterk toegenomen. Chinese schepen vissen vaak in de Exclusieve Economische Zone van deze landen zonder toestemming, of met toestemming, maar dan met ongeoorloofde praktijken. Zo gebruikt China soms illegale vangsttechnieken die schadelijk zijn voor de bodem of vist zij op bedreigde diersoorten. Een groot probleem is dat China zich niet aan quota houdt, maar dit weet te verbergen door een veel lagere vangst op te geven. De werkelijke vangst kan soms wel 12 keer zo veel zijn als de gerapporteerde vangst, aldus een recent onderzoek van Wilson Center.
IUU-visserij vormt een bedreiging voor Zuid-Amerikaanse kuststaten. Zoals in veel regio’s, is overbevissing ook in Zuid-Amerikaanse wateren een groot probleem. Er zijn nog onvoldoende initiatieven in de regio om de illegale visserij tegen de gaan. China is niet de enige die zich schuldig maakt in IUU-visserij in de regio, maar momenteel wel de grootste bijdrager aan het probleem in de regio. Meer bekendheid van dit probleem en effectiever toezicht door de kuststaten is dringend nodig.
Bron: Evan Ellis, ‘Chinese continue rampant fish poaching in Latin American waters’ (13 december 2018); Katie Lebling, ‘Fishing for Answers” Understanding Drivers and Environmental Impact of China’s Distant Water Fishing Fleets’ (Wilson Center, 2018); Tom Kadie, ‘The Price of a Fish: Illegal Fishing and the Consequences for Latin America’ (21 mei 2018) via Berkeley Political Review.