De geelvintonijn is een vissoort die in zijn leven grote afstanden aflegt. Het uithoudingsvermogen dat deze soort komt mede door de hoeveelheid myoglobine in hun spieren. Deze myoglobine zorgt ervoor dat vlees van de geelvintonijn, in tegenstelling tot veel andere vissoorten, rood van kleur is.
Na skipjacktonijn (de tonijn die je vooral in blikjes terugvindt in de schappen van de supermarkt) is geelvintonijn de meest gevangen soort. De meeste geelvintonijn wordt gevangen in de Stille Oceaan (61%), gevolgd door de Indische Oceaan (31%).
Wanneer u in een restaurant een tonijnsteak bestelt, is de kans groot dat u deze soort op uw bord heeft liggen. Om deze tonijn een extra mooie rode kleur te geven en om de verminderde versheid te verbloemen wordt deze soort af en toe rood gekleurd met rode bietensap.
Het geelvintonijn bestand is de afgelopen tien jaar zwaar overbevist. De visserijdruk is echter afgenomen. De betrouwbaarheid van de bestandsschatting is echter zeer onzeker. In de meest recente bestandsschatting is het bestand veel kleiner dan eerder werd aangenomen. Het bestand wordt nog steeds overbevist.
De ringzegenvisserij die zich richt op vrij zwemmende tonijnscholen, is een selectieve visserij met weinig bijvangst. De visserij heeft geen negatieve effecten op de zeebodem of de leefomgeving in zee. Bij longlines is er aanzienlijk meer bijvangst dan bij ringzegenvisserij.
De regulering van de tonijnvisserij is slechts in sommige oceanen effectief. Zo is de regulering in de Atlantische Oceaan beter dan die in de Indische Oceaan, waar nog altijd aanzienlijk veel illegale visserij plaatsvind: 18-32% van de totale vangst.