De geelvintonijn is een vissoort die in zijn leven grote afstanden aflegt. Het uithoudingsvermogen dat deze soort heeft komt mede door de hoeveelheid myoglobine in hun spieren. Deze myoglobine zorgt er voor dat vlees van de geelvintonijn, in tegenstelling tot veel andere vissoorten, rood van kleur is.
Na skipjacktonijn (de tonijn die je vooral in blikjes terugvindt in de schappen van de supermarkt) is geelvintonijn de meest gevangen soort. De meeste geelvintonijn wordt gevangen in de Stille Oceaan (61%), gevolgd door de Indische Oceaan (31%).
Wanneer u in een restaurant een tonijnsteak bestelt, is de kans groot dat u deze soort op uw bord heeft liggen. Om deze tonijn een extra mooie rode kleur te geven en om de verminderde versheid te verbloemen wordt deze soort af en toe rood gekleurd met rode bietensap.
Het geelvintonijnbestand is de afgelopen tien jaar zwaar overbevist. De visserij-inspanning is nu afgenomen. De betrouwbaarheid van de bestandsschattingen is echter zeer onzeker. Er zijn maatregelen nodig om de visserij-inspanning effectief te kunnen controleren en corrigeren. In de meest recente bestandsschatting is het bestand veel kleiner dan eerder werd aangenomen. Het bestand van de geelvintonijn in de Indische Oceaan wordt nog steeds overbevist.
De hengelvisserij is erg selectief met weinig bijvangst en geen discards. Voor de visserij wordt aasvis gevangen. De langetermijngevolgen van het vangen van de aasvis zijn onzeker maar waarschijnlijk minimaal. De visserij veroorzaakt geen schade aan de leefomgeving.
De IOTC is verantwoordelijk voor het beheer van tonijn in de Indische Oceaan. Er wordt geen vangstlimiet vastgesteld en toezicht en controle in deze visserij zijn zwak. De illegale visserij op tonijn in de Indische Oceaan is tevens een groot probleem: naar schatting beslaan illegale vangsten 18-32% van de totale tonijnvangst. Monitoring en dataverzameling zijn gebrekkig. Visserijgegevens over vangsten en bijvangsten zijn daarom onbetrouwbaar en incompleet.